پنجشنبه های شهدایی| کربلای شلمچه سکوی پرواز باقر به آسمان

در سرزمین وحی به خواب دیدمش، «باقر» را می گویم لباسی سبز بر تن داشت با هیبتی بهشتی و همان لبخندهای همیشگی که بر لب داشت، صدایم زد و گفت: محمد مَ اَتِ گُلم، - کودکی چشم به جهان گشود که نامش را باقر گذاشتند، باقر یار آشنای رزمندگان لاری بود هم او که صدای چاووش خوانی اش را کوه های سر به فلک کشیده ایلام هرگز فراموش نمی کنند.

هم او که مداحی ساده و مخلصانه و آوای یا حسین و سینه زنی های جانانه اش تا ابد در خاطر دشت های پرجنون جنوب باقی می ماند، باقر آن پهلوانی که با ورزش باستانی اش صفابخش مقر بود و مظلومیتی غریب همواره همراهش بود.

شهید باقر زارع در افق بیکران الهی چشمش به باغ شهادت بود و مدام طلبش می کرد تا روزی که اجابت شد، باقر رفت اما خاطراتش، نامش و یادش هنوز زنده است، بخصوص برای حاج محمد.

تشنه و بیقرار برای شهادت  هنوز هم که هنوز است حاج محمد وقتی از برادرش باقر سخن می گویند دلش به تپش می افتد، بغضش می ترکد و مانند همان باران عشقی که نوشته است برای برادرش می بارد، اینکه از حاج محمد بخواهم تا از باقر برایم بگوید انگار داغش را تازه کرده ام اما چاره ای ندارم در نهایت تواضع خواهش می کنم و او هم می پذیرد و روایت می کند از شهید باقر زارع: بی تاب بود و بیقرار، تشنه بود و منتظر؛ بی تاب بود و بیقرار و تشنه شهادت، باقر را می گویم او که جانش ه�